Drinkwater is water dat zonder gevaar voor de gezondheid kan worden gedronken of gebruikt voor huishoudelijke en industriële doeleinden en dat voldoet aan de bij decreet vastgestelde gezondheidseisen.
Het kan van nature drinkbaar zijn of verschillende behandelingen ondergaan om het drinkbaar te maken.
Het water in onze glazen kan van verschillende oorsprong zijn, maar ongeacht de oorsprong moet het van onberispelijke kwaliteit zijn.
Waterzuivering
Criteria voor de drinkbaarheid van water
Om voor consumptie geschikt te worden verklaard, moet water voldoen aan zeer strenge drinkbaarheidscriteria die zijn vastgesteld door het Ministerie van Volksgezondheid en de Hoge Raad voor de Volksgezondheid.
Tot op heden zijn er 63 drinkbaarheidscriteria, die zeer frequent worden gecontroleerd, waarbij de normen variëren naar gelang van de vigerende wetgeving.
Volgens het Water Informatie Centrum (CIEAU) kunnen deze in 5 hoofdcategorieën van parameters worden ingedeeld:
– Fysisch-chemische: deze komen overeen met kenmerken zoals pH, temperatuur, geleidingsvermogen of hardheid van het water en begrenzen de maximumhoeveelheden die niet mogen worden overschreden voor bepaalde bestanddelen zoals ionen, chloriden, kalium en sulfaten.
– Organoleptica: deze hebben betrekking op de kleur, smaak en geur van het water. Het water moet aangenaam zijn om te drinken, helder en reukloos. Aangezien deze parameters betrekking hebben op het comfort van de consumptie, hebben zij geen directe gezondheidswaarde.
– Microbiologische parameters: aan de hand van deze parameters kan worden gecontroleerd of het water geen ziekteverwekkende kiemen bevat, zoals virussen, bacteriën of parasieten, die ziekten of zelfs epidemieën kunnen veroorzaken.
– Die in verband met ongewenste stoffen: het gaat om stoffen als nitraten, nitrieten en pesticiden die tal van gezondheidsproblemen kunnen veroorzaken.
– Die in verband met toxische stoffen: microverontreinigingen zoals arseen, cyanide, chroom, nikkel, seleen en bepaalde koolwaterstoffen zijn onderworpen aan zeer hoge en strikte normen wegens hun toxiciteit.
Fasen van waterzuivering
Volgens het Water Informatie Centrum (CIEAU)
Deel 1:
– Opvangput: het water wordt uit een boorgat of een put gehaald. De bodem fungeert als een natuurlijk filter om de goede kwaliteit van het water te garanderen. Behandeling is echter nodig om drinkwater te verkrijgen dat volledig vrij is van onzuiverheden. Daartoe wordt het water naar een zuiveringsinstallatie gebracht.
– Screening : bij het binnenkomen van de installatie passeert het water door zeven (met openingen van ongeveer 5 cm) die het grootste afval verwijderen (stenen, plastic, takken, bladeren, enz.).
– Screening: het water gaat vervolgens door een zeef met veel strakkere roosters, waardoor klein afval kan worden tegengehouden (kleine steentjes, sigarettenpeuken, takjes, enz.).
– Flocculatie-coagulatie (of decantering): in deze fase wordt een coagulerend product in het water gegoten, zodat de onzuiverheden zich in clusters groeperen en naar de bodem van de decanteringstank zinken. Het water wordt dan helderder.
– Zandfiltratie: het water passeert door een filter dat bestaat uit een dikke laag zand die de laatste kleine zichtbare deeltjes tegenhoudt.
Deel twee:
– Ozonatie: Onzichtbare onzuiverheden worden verwijderd door een gas dat ozon wordt genoemd. Door alle organische stoffen te oxideren, verwijdert ozon pesticiden en ziekteverwekkende micro-organismen uit het water.
– Filtratie: het gezuiverde water passeert door een eindfilter bestaande uit actieve-koolkorrels. Deze granen bevatten bacteriën die giftige bestanddelen elimineren door absorptie.
– Chlorering: het distributiewater wordt gedesinfecteerd met chloor om de kwaliteit ervan te garanderen op het traject dat het door de leidingen van de fabriek naar de consument aflegt. In Frankrijk is de hoeveelheid chloor die voor ontsmetting wordt gebruikt niet door een Europese norm vastgesteld; het criterium waaraan moet worden voldaan is “afwezigheid van geur, smaak of abnormale verandering”.
De verschillende soorten drinkwater
Bronwater
Bronwater is afkomstig van diep grondwater. Het heeft geen enkele vervuiling of chemische behandeling ondergaan en is van nature geschikt voor consumptie.
Bronwater is onderworpen aan dezelfde regelgeving als leidingwater, en moet dus voldoen aan alle drinkbaarheidscriteria.
Bronwater heeft enkele bijzonderheden:
– De samenstelling kan in de loop van de tijd veranderen, evenals het gehalte aan mineralen. Dit is meestal de reden waarom het wordt gekozen door consumenten die meer aandacht besteden aan het etiket op elke fles.
– Bronwater kan van nature kooldioxide bevatten, waardoor het bruist.
Mineraal water
Mineraalwater is bronwater waarvan het gehalte aan mineralen en oligo-elementen therapeutische eigenschappen verleent.
In tegenstelling tot bronwater is mineraalwater niet onderworpen aan dezelfde regelgeving als leidingwater. Bepaalde inhoudsstoffen voldoen namelijk niet aan de drinkbaarheidscriteria en zouden in het openbare distributienet worden geweigerd. Zij zijn daarom onderworpen aan specifieke normen en kunnen niveaus bereiken die in drinkwater niet zouden worden getolereerd.
Zo is het maximale fluoridegehalte van drinkwater vastgesteld op 1,5mg/L, terwijl mineraalwater tot 5mg/L mag bevatten.
Voorzichtig:
Sommige sterk gemineraliseerde waters zijn niet geschikt voor dagelijks gebruik. Het is raadzaam de samenstelling op het etiket te controleren.
IJsberg water
IJsbergwater is uiteraard veilig om te drinken, aangezien het zeker het zuiverste water op aarde is.
IJsbergen bestaan al duizenden jaren en zijn dus niet aangetast door de vervuiling die tegenwoordig de watervoorraden aantast.
Het idee om deze hulpbron te exploiteren werd duidelijk in de jaren zeventig geopperd door de ingenieur Georges Mougin, die kleine drijvende ijsbergen wilde slepen naar landen die niet over drinkwater beschikten. Helaas lieten de prijs en de beperkingen van de uitvoering het niet toe dit project uit te voeren.
Tegenwoordig worden ijsbergen verhandeld op een manier die niet meer in overeenstemming is met de huidige milieuproblematiek. Er zijn echter nog steeds ijsbergjagers, zoals de Canadees Edward Kean, die dit kostbare water verzamelt om het voor $1 per liter te verkopen. Ook het merk Berg verkoopt dit water tegen een meerprijs in kruidenierswinkels (10,50 euro voor 75cl ijsbergwater uit Canada).
Kraanwater
Kraanwater kan afkomstig zijn van de zuivering van afvalwater of grondwater. Dit water is niet drinkbaar, het moet vele behandelingen ondergaan voordat het volledig vrij van onzuiverheden is en drinkbaar kan worden verklaard, maar het is niet minder kwalitatief dan mineraalwater of bronwater.
Voordat het water onze kranen bereikt, doorloopt het 4 stadia:
– Verzamelen: water uit de bron halen
– Behandeling: ontsmetting van het water in een zuiveringsinstallatie
– Opslag: in tanks of watertorens voor distributie naar huizen
– Sanitatie: het water “recycleren” en reinigen zodat het rechtstreeks als drinkwater kan worden gebruikt
Een beetje geschiedenis: water in het hart van conflicten
70% van de planeet is bedekt met water, maar minder dan 1% is zoet en vloeibaar en dus direct bruikbaar voor de mens.
Deze kostbare hulpbron is ongelijk verdeeld over de landen. De Verenigde Naties noemen het “de negen grootmachten op het gebied van water”: Brazilië, Colombia, Rusland, India, Canada, de Verenigde Staten, Indonesië, Congo en China, die samen 60% van al het zoetwater in de wereld in handen hebben.
Door de schaarste en de ongelijke verdeling is het moeilijk toegankelijk. Zoet water staat dus al honderden jaren in het middelpunt van conflicten.
Quelques exemples :
1e-2e eeuw: Nadat de Roma Noord-Afrika hadden veroverd. Er ontstaan al snel conflicten tussen de Romeinse militaire kolonies en de plaatselijke bevolking om de controle over de watervoorraden.
15e eeuw: In de berggemeenschappen van Wallis in Zwitserland ontstaan conflicten tussen dorpen over het gebruik van bergriviertjes. Kanalen worden vernield en soms vinden er bloedige confrontaties tussen gemeenschappen plaats.
1913-1925: bomaanslagen op het aquaduct dat het water uit de vallei leidt om de stad Los Angeles te bevoorraden.
1990: Tussen Kirgizië en Oezbekistan breken grote gewelddadigheden uit tussen de gemeenschappen over de verdeling van water in Osh in de Ferganavallei. Het geweld kostte 300 mensen het leven.
April 1999-februari 2001: in Kenia hebben botsingen tussen boeren en nomadische herders over de toegang tot en het gebruik van water geleid tot meer dan 100 doden.
September 2004: In de zuidelijke provincie Huila in Angola zijn geschillen over de toegang tot drinkwater geëscaleerd tot interetnische botsingen waarbij verschillende doden zijn gevallen.